Είμαστε χειρότεροι γονείς από τον μπαμπά και τη μαμά μας?

Ένας μπαμπάς μοιράζεται τις σκέψεις του και αναρωτιέται αν οι γενιές έχουν αλλάξει και κατά πόσο ανταποκρίνονται με συνέπεια οι σημερινοί γονείς στα καθήκοντά τους.

"Κοιτάζοντας με αγωνία έξω από το παράθυρο του σπιτιού μας, έβγαλα έναν αναστεναγμό ανακούφισης μόλις είδα ένα γνώριμο αυτοκίνητο να παρκάρει, της μαμάς και του μπαμπά μου.

Με δυο αρρώστα παιδιά μες στο σπίτι, ζούμε το απόλυτο χάος με το τηλέφωνο από τη δουλειά να μην έχει σταματήσει να χτυπάει. Οι μόνοι άνθρωποι λοιπόν πάνω στους οποίους μπορώ να βασιστώ είναι οι γονείς μου.

Και από τότε που γεννήθηκε ο πρώτος μου γιος φαίνεται ότι στηρίζομαι όλα και περισσότερο, με κλήσεις μόλις τα παιδιά είναι ανήσυχα ή για κανένα έκτακτο babysitting, όταν εμείς δεν μπορούμε να ανταπεξέλθουμε, οι γονείς μου πάντα είναι βράχος.

Βέβαια η γυναίκα μου κι εγώ βάζουμε πραγματικά τα δυνατά μας για να γίνουμε όσο καλύτεροι γονείς γίνεται, αλλά έχω αρχίσει κι αναρωτιέμαι αν η γενιά μας τα πάει καλά ή μήπως η γενιά των γονιών μας ανταποκρίνονταν καλύτερα στον ρόλο τους;

Ως γονείς δύο αγοριών έχουμε αρχίσει να βρίσκουμε τις ισορροπίες μας χωρίς όμως να σταματούν οι προκλήσεις.

Είμαστε αρκετά τυχεροί που έχουμε δύο υγιή παιδιά και καλές θέσεις εργασίας. Ωστόσο, είμαστε συνεχώς με ένα άγχος εξαιτίας των απαιτήσεων της δουλειάς και της επιθυμίας μας να δώσουμε στα παιδιά μας το καλύτερο δυνατόν ξεκίνημα στη ζωή τους. Πλέον έχω χάσει τον λογαριασμό των ξαφνικών κρίσεων πανικού που μας πιάνει για τα οικονομικά και το μέλλον μας!

Ρωτάω τους γονείς μου πώς κατάφεραν και μεγάλωσαν εμένα και τα άλλα δύο αδέρφια μου με πολύ λιγότερα χρήματα και ανασηκώνουν τους ώμους τους λέγοντας «Αρκετά εύκολα για να είμαστε ειλικρινείς.»

Τους κοιτάζω μυστήρια και αναρωτιέμαι μήπως τα έχουν ξεχάσει επειδή έχουν περάσει αρκετά χρόνια…

Δε νομίζω. Το θέμα είναι ότι όλα ήταν πολύ πιο απλά.

Φυσικά, είχαν κάποια πράγματα προς όφελός τους. Πρώτον, ήταν νεότεροι. Εγώ έγινα πατέρας για πρώτη φορά στην ηλικία των 37 και η γυναίκα μου έγινε μαμά στα 35. Αντιθέτως ο πατέρας και η μητέρα μου έγιναν γονείς στην ηλικία των 29 και 28 αντίστοιχα. Αυτή ήταν η εθνική τάση. Από το 1970 και έπειτα τα ζευγάρια έπαιρναν την απόφαση να ξεκινήσουν τη δική τους οικογένεια πολύ αργότερα.

Ένας από τους λόγους για τους οποίους η γυναίκα μου κι εγώ αποφασίσαμε τόσο αργά να γίνουμε γονείς είναι επειδή πραγματικά περνούσαμε πολύ καλά και διασκεδάζαμε οι δυο μας. Καμιά φορά αγανακτούμε που δεν διασκεδάζουμε τόσο αλλά συνεχίζουμε και βγαίνουμε όσο πιο συχνά μπορούμε.

Όμως, η αλήθεια είναι ότι επειδή είμαστε μεγαλύτεροι έχουμε λιγότερη ενέργεια και αντοχές να φροντίζουμε δύο μικρά παιδιά.

Προσθέστε σε αυτό και το γεγονός ότι ως κοινωνία πλέον εργαζόμαστε όλοι πιο σκληρά και η ζωή είναι αγχωτική, γεμάτη με υποχρεώσεις.

Πρόσφατη έρευνα μάλιστα διαπίστωσε ότι οι γονείς σήμερα περνάνε κατά μέσο 90 λεπτά με τον εαυτό τους. Όταν εγώ ήμουν παιδί η μητέρα μου ήταν στο σπίτι τις περισσότερες ώρες της ημέρας και αν ο πατέρας μου εργαζόταν πολύ σκληρά, οπότε έλειπε σίγουρα περισσότερες ώρες.

Η ίδια μελέτη διαπίστωσε ότι οκτώ στους δέκα εργαζόμενους γονείς έχουν ως όνειρο μια απόδραση από την ρουτίνα της καθημερινότητας τους ενώ το 64% παραδέχεται ότι περνάει το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας στη δουλειά.

Αυτή η έλλειψη χρόνου σημαίνει ότι δεν μπορούμε να ταΐζουμε τα παιδιά μας με όσο φρέσκα τρόφιμα θα θέλαμε, όπως η γενιά των γονιών μας. Λόγω λοιπόν αυτής της ενοχής, της κούρασης και της πίεσης, τους δίνουμε πολλές λιχουδιές.

Επίσης πολλοί γονείς στις μέρες μας δεν είναι εξοικειωμένοι με τις δεξιότητες που απαιτούνται για να κρατηθεί ένα νοικοκυριό.

Η δική μας γενιά επίσης αισθάνεται πολλές ενοχές για την ανατροφή των παιδιών. Έχουμε εμμονή με τα παιδιά μας και θέλουμε να είναι ευτυχισμένα όλη την ώρα. Σύμφωνα μάλιστα με έρευνα 1 στους τέσσερις γονείς δεν επιβάλλει την πειθαρχία επειδή φοβάται ότι θα τρομάξει το παιδί.

Από την άλλη οι γονείς μας ήθελαν να είμαστε ικανοποιημένοι αλλά δεν είχαν στον μυαλό τους στην ψυχαγωγία μας κάθε λεπτό. Αυτό σημαίνει ότι ήταν σε θέση να προχωρήσουν με τη δική τους ζωή.

Επίσης δεν γίνονταν παρανοϊκοί αν μας έχαναν για 5 λεπτά από τα μάτια τους!

Τελικά η γενιά των γονιών μου απλά ανησυχούσαν λιγότερο για την ανατροφή των παιδιών από ό, τι κάνουμε εμείς σήμερα. Αυτό σημαίνει ότι ήταν πιο χαλαροί και γι’ αυτό κατέληξαν και πιο επιτυχημένοι. Αντιμετώπισαν την οικογένεια ως κάτι απλό και λειτούργησαν με φυσικότητα ακολουθώντας το ένστικτο τους.

Όταν ρώτησα τον μπαμπά μου ποιο είναι το μυστικό εκείνος είπε πολύ απλά: «Εμείς απλά δεν ανησυχούσαμε τόσο πολύ για τα πάντα. Εγώ απλώς πιστεύω ότι πρέπει να χαλαρώσεις λίγο.»

Αυτό νομίζω ότι τα λέει όλα!"

To διαβάσαμε στο www.baby.gr