Τα βαθύτερα νοήματα από το τραγούδι "Να σταθώ στα πόδια μου"

Ένα νέο τραγούδι κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο με το όνομα :

Να σταθώ στα πόδια μου '' Λεωνίδας Μπαλάφας - Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης

Μπορεί να φαντάζει ένα απλό τραγουδάκι με ρυθμό από την αγαπημένη μας Κρήτη , σε ένα γραφικό περιβάλλον όμως... κάθε τι σε σε αυτό το τραγούδι μοιάζει σαν ένα αλληγορικό οπτικοακουστικό κείμενο .
Τι παρατηρήσαμε εμείς :

1) Βλέπουμε έναν νέο Κρητικό , σε ένα παραδοσιακό καφενείο , να κάθεται μόνος του, με μάτια χαμένα και απαθή, με χέρια λερωμένα και πρησμένα απο χειρωνακτικές εργασίες , με ρούχα ατημέλητα.

2) Μια παρέα γηραιότερων απολαμβάνει την στιγμή, πίνοντας κρασί και παίζοντας τάβλι.

3) Κάποια στιγμή μπαίνει μέσα ένας πολιτικός και όλοι οι γέροντες τον χαιρετούν, εκτός απο τον νεαρό.

4) Ο πολιτικός ξαφνιάζεται.... βλέπει τον νεο να του γυρίζει την πλάτη και τον πιάνει πανικός... χάνεται στο πουθενά... απορώντας γιατί δεν τον αποδέχεται ως "αρχοντα" όπως οι πιο παλιοί.

5) Ξάφνου ακούγεται ο στοίχος "Άιντε να σταθώ στα πόδια μου, μετά απο τόσα χτυπήματα , έχω ξεχάσει τα βήματα"... ο νέος σηκώνεται και χορεύει πεντοζάλι, συντροφιά με άλλους 2 νεαρούς.
- Το πεντοζάλι έγινε στην Κρήτη κατα την περίοδο της Επανάστασης της Κρήτης 1760 κατά του Τουρκικού ζυγού. Λέγοντας "έχω ξεχάσει τα βήματα" , προφανώς εννοεί ότι ξέχασε από τι παλικάρια είναι απόγονος, που δεν έσκυψαν το κεφάλι .... και ξαφνικά δειλά δειλά αρχίζει να θυμάται.
- Εκείνη τη στιγμή φαίνεται μια πεταλούδα πίσω απο ένα τζάμι, φυλακισμένη ... Όμως, η πεταλούδα πετάει, μέσα στη φυλακή της παλεύει να βρει την έξοδο.

6) Ο πολιτικός είναι σε ένα αμάξι Γερμανικής βιομηχανίας ... πεθαίνει ο πολιτικός... το αμάξι καταστρέφεται...

7) Το τραγούδι τελειώνει και ο νεαρός Κρητικός ήταν μόνος του στο καφενείο, κανείς δεν ήταν εκεί... κανείς πολιτικός δε πήγε... κανείς δε χόρεψε μαζί του... Οι γηραιότεροι τον κοιτάνε περίεργα "τι κάνει ο τρελός"... εκείνη τη στιγμή σπάζει την τηλεόραση που μίλαγε ο πολιτικός και φεύγει έξω από το καφενείο.
Στοίχοι :

'' Μοιάζω με βομβαρδισμένο τοπίο

με ένα στιχάκι που είναι μουτζουρωμένο

στης ζωής το τελευταίο θρανίο

και με πουλί ξενιτεμένο...

Έχω πείσμα και γερό το στομάχι

σαν το Παύλο με την κάλπικη λύρα

την αγάπη που έχω δώσει δε πήρα

έτσι το θέλησε η μοίρα....

Άντε να σταθώ στα πόδια μου

μετά από τόσα χτυπήματα

έχω ξεχάσει τα βήματα

μα δε με πέρνει να πώ δε μπορώ

πρέπει να μπώ στο χορό...

Μες το κόσμο μεγαλώνω τον άπονο

ποιός στ΄αλήθεια πέρνει αυτό που του αξίζει

δε το θέλω μα μου βγαίνει παράπονο

γιατι η ρόδα δε γυρίζει...''

Κάποιοι πέθαναν γι αυτόν τον τόπο... κάποια ονόματα αυτών δε θα τα μάθουμε ποτέ... οφείλουμε να είμαστε στη λίστα αυτών ... να έχουν τα εγγόνια μας να λένε κάτι με καμάρι για εμάς... εκτός και συνεχίσουμε όπως το πάμε, δεν θα υπάρξουν ποτέ εγγόνια . Όπως και να έχει, ψηλά το κεφάλι... σηκωθείτε στα πόδια σας... ακόμα και το πιο δύσκολο ταξίδι, αν είσαι όρθιος μπορείς να το καταφέρεις.

επιμέλεια άρθρου:

Αντώνιος Καλέντζης MBPsS / MISCP

Ψυχοπαιδαγωγική και Συμβουλευτική

Μέλος Βρετανικού Συλλόγου Ψυχολόγων

Κλινικών Ψυχολόγων , Νευροψυχολόγων

Μέλος Διεθνής Συλλόγου Coaching Ψυχολόγων

psychologized@gmail.com | www.antonioskalentzis.eu

Άρθρα Ψυχολογίας - Psychologized - Σχέσεις - Ψυχολόγος -Ψυχολογία - Άγχος - Κατάθλιψη

728x90 AdSpace