Η μοναξιά ενεργοποιεί τις ίδιες περιοχές του εγκεφάλου που είναι σε επαγρύπνηση όταν νιώθουμε ενεργή απειλή, διαπιστώνει μια νέα μελέτη.
Αυτό μπορεί να κάνει τους ανθρώπους που είναι κοινωνικά απομονωμένοι και σε μια μόνιμη άμυνα - είναι μια μορφή της αυτοσυντήρησης.
Αυτό μπορεί να δώσει μια εξήγηση γιατί οι μοναχικοί άνθρωποι μπορούν να περιθωριοποιούνται πολύ εύκολα.
Ο καθηγητής John Cacioppo, ο οποίος κάνει έρευνες στο συγκεκριμένο θέμα, μιλώντας για μια παλαιότερη μελέτη σχετικά με την περιθωριοποίηση του μοναχικού ανθρώπου, δήλωσε:
"Διαπιστώσαμε ένα εξαιρετικό πρότυπο μετάδοσης που οδηγεί τους ανθρώπους να μετακινηθούν στην άκρη των κοινωνικών δικτύων όταν νιώθει.
Οι περιθωριοποιημένοι άνθρωποι έχουν λιγότερους φίλους, αλλά η μοναξιά τους, τους οδηγεί στο να χάσουν τους λίγους δεσμούς που έχουν απομείνει."
Μια νέα έρευνα, διεξήχθη από τον καθηγητή Cacioppo , σε σύγκριση με τους εγκεφάλους των μοναχικών και μη μοναχικών ανθρώπων .
Και οι δύο ομάδες ήταν συνδεδεμένοι με ένα μηχάνημα EEG για τη μέτρηση της ηλεκτρικής δραστηριότητας γύρω από τον εγκέφαλο.
Είχαν δείξει μια σειρά λέξεων, με ποικιλία στο πόσο κοινωνικές ή θετικές/αρνητικές ήταν.
Οι εγκέφαλοι των μοναχικών ανθρώπων ήταν πιο γρήγορα να εντοπίσουν τις λέξεις που σχετίζονται με την κοινωνική απειλή - ως «εχθρική» - από τους μη-μοναχικούς ανθρώπους.
Στην πραγματικότητα, οι μοναχικοί άνθρωποι "ενοχλούνταν" πιο εύκολα από τις λέξεις με αρνητική χροιά σε γενικές γραμμές.
Αυτό θα μπορούσε να είναι ένας αρχαίος μηχανισμός άμυνας για να μας βοηθήσει να επιβιώσουμε.
Ας δώσουμε ένα παράδειγμα :
Τα ψάρια στην άκρη της ομάδας είναι πιο πιθανό να φαγωθούν από τα αρπακτικά ζώα, όχι επειδή είναι η πιο αργά ή πιο αδύναμα, αλλά λόγω της ευκολίας απομόνωσης .
Ως αποτέλεσμα, τα ψάρια έχουν την τάση να κολυμπούν στη μέση της ομάδας, όταν επιτίθενται από κάποιο άλλο μεγαλύτερο ψάρι.
Συνοψίζοντας θα ήθελα να κλείσω τα αποτελέσματα αυτής της νέας έρευνας που δημοσιεύθηκε το Σεπτέμβριο του 2015 , με μια φράση.
Το να είσαι στο κοινωνικό περιθώριο δεν είναι μόνο λυπηρό, είναι επικίνδυνο και μπορεί να έχει πολλές παραμέτρους επιπτώσεων.
Την έρευνα τη διαβάσαμε στο περιοδικό Cortex (Balogh et al., 2015)
Επιμέλεια άρθρου:
Αντώνιος Καλέντζης MBPsS / MISCP
Μέλος Βρετανικού Συλλόγου Ψυχολόγων Κλινικών Ψυχολόγων , Νευροψυχολόγων , Coaching Ψυχολόγων
Μέλος Διεθνούς Συλλόγου Coaching Ψυχολόγων Εκπαιδευτής Προγραμμάτων Ψυχικής Υγείας Πανεπιστημίου Αιγαίου.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Μπορείτε να γράψετε την άποψή σας εδώ