Χάνοντας ακόμη ένα χορό

Ο χώρος ένα θέατρο. Ο χρόνος ένα απόγευμα Τετάρτης. Κοίταζαν γύρω τους περίεργα. Μόνο περιποιημένες μικροαστές ηλικιωμένες κυρίες με την αύρα του ‘κέντρου’. Προλάβαιναν, άραγε, να διαλέξουν άλλη παράσταση; Θα άξιζε τα ‘λεφτά’ της;

Είχαν βαρεθεί να σκέφτονται που αξίζει να ξοδεύουν τα λεφτά τους, ενώ κρυφά πίστευαν πως οτιδήποτε απαιτεί χρήμα δεν αξίζει πραγματικά.

Αλλά όλα αυτά έσβησαν, όταν την κάλεσε για χορό. Τη χάιδεψε απαλά στη μέση, πέρασε τα χέρια της στο λαιμό του και την έκανε να κινηθεί στα βήματα του. Τη φίλησε χαμογελαστός. Εκείνη ξεκίνησε να γελάει αμήχανα, κοιτώντας γύρω της. Κούνησε λίγο το κορμί της σύμφωνα με τις κινήσεις του δικού του κορμιού. Έκανε μια σβούρα . Βρήκε το χρόνο να λύσει τα χέρια της. Κατευθύνθηκε γρήγορα προς το ταμείο. Αγόρασε τα εισιτήρια σκυφτή και βγήκε γρήγορα έξω. Ο ήλιος χτύπησε δυνατά το πρόσωπο της, ο αέρας την έκανε να ανασάνει. Είχε ντραπεί τόσο πολύ. Μα γίνεται να χορεύουν στην είσοδο ενός θεάτρου, ενώ όλοι τους κοιτάνε;

«Ήθελα πολύ να χορέψω μαζί σου!», του είπε κοφτά, πάλι σκυφτή. Αυτή τη φορά ένιωσε ντροπή που του ξεστόμισε την επιθυμία της για κάτι που μόλις του είχε στερήσει... Αλλά σε εκείνον το έκανε συχνά, της ήταν πιο οικείο. Πάντα ήταν ο εαυτός της και του ξεφούρνιζε οτιδήποτε κατέβαζε ο νους της. Αυτός την κοιτούσε γελώντας, μέχρι που τα χαχανιτά έφταναν στο κρεβάτι τους και τους αποκοιμούσαν. Συχνά αναρωτιόταν πόσο ελεύθερος μπορεί να νιώθει κάποιος μέσα σε μία σχέση. Τότε ανάσαινε βαθιά, σαν να ήθελε με την αναπνοή της να κρατήσει όλο αυτό έτσι όπως είναι, αναλλοίωτο.

Πίσω από το μαγικό χορό όμως εκείνη τη μέρα ξεπρόβαλαν άλλα ερωτήματα. Πώς γίνεται, ενώ ζούμε σε μία κοινωνία που ο καθένας μιλάει για τον εαυτό του, που το μόνο σημαντικό για τον καθένα είναι να μιλάει για τις ιστορίες και τα επιτεύγματα του, ταυτόχρονα να μας ενδιαφέρει πώς θα φανούμε στον άλλο, σε αυτόν το άλλον που αδιαφορεί τόσο για τους άλλους. Οι οποιασδήποτε φύσεως συζητήσεις έχουν πλέον δώσει τη θέση τους σε μία σειρά από αφηγήσεις και περιγραφές για τον εαυτό, σε μία συνεχή ανακοίνωση για τα πεπραγμένα του καθενός ανεξάρτητα από τα πεπραγμένα του άλλου. Έτσι χάνουμε το σημαντικό άλλο. Έχουμε εξοικειωθεί τόσο πολύ στο να προβάλλουμε τον εαυτό μας σε κάθε μας κοινωνική-μολονότι και προσωπική- στιγμή, που δεν προλαβαίνουμε να νοιαστούμε γα τον άλλο. Αντίθετα, προτιμούμε να καθίσουμε σε μία καρέκλα κι αντί του άλλου να παρατηρήσουμε από μακρυά πάλι το δικό μας εαυτό, μοιάζοντας να τον θαυμάζουμε. Δεν ξεχνιόμαστε όμως! Μόνο από μακρυά, μην αγγίξουμε κάτι!

Τώρα το είχε καταλάβει. Ίσως αυτός ήταν ο λόγος που του αρνήθηκε το χορό. Δεν ντράπηκε εάν θα την κοιτάξουν, εάν θα τη σχολιάσουν. Δεν ήθελε απλά να δώσει στον παρατηρητή την ευκαιρία να δει τόσο ρηχά και αδιάφορα, μία έκφραση αγάπης που για εκείνη έμοιαζε ιερή. Αν έπαιρνε η ίδια τη θέση του στην καρέκλα, δεν θα κοίταζε τίποτα.

Θα έκλεινε τα μάτια και θα βυθιζόταν στο μουσικό εκείνο άγγιγμα...

Επιμέλεια άρθρου

Ιωαννίδου Λίνα

Ψυχολόγος, Εκπ. Συστημική

Οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια