Το λιοντάρι και το ποντίκι ( Η διαχρονικότητα του Αισώπου)

Κάποτε ένα λιοντάρι κοιμόταν και ένα μικρό ποντίκι άρχισε να τρέχει πάνω-κάτω σ 'αυτό. Τότε ξάφνου, το λιοντάρι ξυπνάει , βάζει το τεράστιο πόδι του επάνω στο μικρό ποντίκι και άνοιξε τα μεγάλα σαγόνια του για να το καταπιεί.

"Συγγνώμη, βασιλιά!" φώναξε το μικρό ποντίκι, "Συγχώρεσέ με αυτή τη φορά. Ποτέ δεν θα το επαναλάβω και εγώ ποτέ δεν θα ξεχάσω την καλοσύνη σας. Και ποιος ξέρει, μπορεί να κάνω κάτι για εσάς να σας το ανταποδώσω αυτές τις ημέρες."

Το λιοντάρι άρχισε να γελάει τόσο δυνατά με την ιδέα του ποντικιού ότι είναι σε θέση να τον βοηθήσει , που σήκωσε το πόδι του και να τον αφήσει να φύγει.

Μερικές ημέρες αργότερα, κάποιοι κυνηγοί πιάσανε τον βασιλιά και τον έδεσα σε ένα δέντρο, ενώ πήγαν να φέρουν το όχημα να το μεταφέρουν στην πόλη.

Τότε το μικρό ποντίκι έτυχε να περάσει από εκεί και βλέποντας τη θλιβερή εικόνα με το λιοντάρι δεμένο, έτρεξε προς το μέρος του και δαγκώνοντας , έκοψε τα σχοινιά που δέσμευαν το βασιλιά . "Είδατε που τελικά είχα δίκιο ότι ίσως κάποτε μπορώ να σας φανώ χρήσιμο?" είπε το μικρό ποντίκι,

Το Ηθικό δίδαγμα της ιστορίας μας είναι, ότι κάποιοι άνθρωποι που δεν μπορούμε να το διανοηθούμε , μπορεί κάποια πολύ δύσκολη στιγμή της ζωής μας, να αποδειχθούν πολύ καλοί φίλοι και να είναι δίπλα μας.

Μην υποτιμάτε τους ανθρώπους... μην διστάζετε να βοηθάτε τον συνάνθρωπο...

και ποιος ξέρει...